موسیقی ایده آل – محمد کردی : «محمد خرمی نژاد» از نوازندگان و موزیسن های بسیار خوب کشورمان است که سال هاست او را در کنار «رضا یزدانی» می بینیم.به بهانه انتشار آلبوم جدید رضا یزدانی به سراغش رفتیم و گفت و گویی را با او انجام دادیم که ماحصل آن را در زیر می خوانید :


موسیقی را از کجا شروع کردید؟
موسیقی را از سنین کودکی و به دلیل علاقه بسیار زیاد شروع کردم.۴-۵ سالم بود که علاقه بسیار زیادی به درامز و پرکاشن پیدا کردم اما خب به دلیل سن کم نمی توانستم آن ها را دنبال کنم.۱۱ سالم بود که پدرم برایم یک پیانو خرید و من شروع به یادگیری تئوری موسیقی با آن پیانو کردم.تا سن ۱۷ سالگی که شروع به اموختن ساز درامز کردم و بعد از آن هم به دانشگاه موسیقی رفتم و درامز را ادامه دادم.


چه شد که از ساز پیانو که یک ساز هارمونیک است به یکباره به ساز درامز که ریتمیک است روی آوردید؟
خیلی ها این سوال را از من می پرسند اما به عقیده ی خودم این دوساز بسیار به یکدیگر نزدیک هستند!تا هردورا امتحان نکنی متوجه این مساله نخواهی شد!به هر حل پیانو یک ساز کامل است که با آن آهنگسازی انجام می دادم و می دهم.درامز هم که سازی است که بار اصلی ریتم یک موزیک را بر عهده دارد.البته هنوز هم پیانو را دنبال می کنم و آن را تدریس میکنم.


ورود حرفه ایتان به دنیای موسیقی چه زمانی بود؟
از سن ۱۸-۱۹ سالگی بود که توانستم از موسیقی درآمدی داشته باشم.در زمان آهنگسازی و تنظیم را هم در کنار نوازندگی انجام می دادم.


برای اولین بار چه زمانی به روی استیج رفتید؟
از سال اول دانشگاه بود که به روی استیج رفتم.پس از آن هم با گروه موسیقی سون که در آن دوران «شهاب حسینی» و «حمید گودرزی» خوانندگان آن بودند در شهر های مختلف مانند چابهار و کیش و تهران به روی صحنه رفتم.


تا به حال ساززدن با چه خوانندگانی را تجربه کرده اید؟
با خوانندگان زیادی روی استیج رفته ام اما با هرکدام مدت کوتاهی ساز زدم تا ۸-۹ سال پیش که با رضا یزدانی آشنا شدم و شروع به همکاری با یکدیگر کردیم که این همکاری تا بحال نیز ادامه دار بوده است.


فکر میکنید دلیل این همکاری طولانی مدت چیست؟ به هر حال خیلی کم پیش می آید که دو موزیسین به مدت ۹ سال با یکدیگر کار کنند!
اولین دلیل این است که خب سبک موسیقی رضا به موسیقی مورد علاقه من نزدیک است؛من دوست ندارم با خوانندگانی ساز بزنم که تمامی ریتم هایشان شش و هشت است.اصلا این نوع موسیقی را دوست ندارم.دلیل بعدی هم این است همه چیز در این مدت خوب بوده است.همه چیز روی اصول بوده است.به قول معروف پایه را از همان اول خوب گذاشتیم!رفاقت بینمان هم بسیار قوی تر از کار است.رضا خواننده ای است که با نوازندگانش بسیار خوب برخورد میکند و از آن دسته خواننده ها نیست که بگوید من خواننده ام و شما نوازنده،پس هرچه من بگویم!جدا از این مسائل موسیقی رضا تنها موسیقی مجوز دار متفاوت در کشورمان است.برای یک نوازنده درامز خیلی دردآوراست که سال ها دنبال یادگیری باشد،ریتم های سنگین جز و متال و … را تمرین کند و درنهایت که می خواهد روی صحنه برود یک ریتم بسیار معمولی را بزند!من آن چیزی که اکثر خوانندگان از یک نوازنده درامز انتظار دارند را در همان جلسه اول یادگیری آموختم!اما در اجرا های رضا یزدانی ما ریتم هایی را می زنیم که خیلی کم در کشورمان اجرا می شوند.


در بخشی از حرف هایتان اشاره کردید که رضا خواننده ای نیست که نوازندگانش برایش مهم نباشند ؛ میخواهم به طور کلی نظرتان را در مورد خواننده سالاری بپرسم؟
خواننده سالاری مساله ای است که در همه ی دنیا وجود دارد اما متاسفانه در کشور ما خیلی بیشتر است.البته یک سری از این مساله هم منطقی است.به هرحال خواننده است که حس یک قطعه موسیقی با کلام را به شنونده منتقل می کند.اگر صدای خواننده نباشد تمام سازها در آن قطعه وظیفه انتقال این حس را به مخاطب دارند که مسلما درک این حس نیاز به سواد موسیقی دارد و هرکسی نمی تواند آن ها را درک کند.به همین دلیل است که ما در کشورمان موسیقی بی کلام آن چنانی نداریم.بخش دیگر این موضوع هم به این دلیل تبلیغاتی است که انجام می شود.به عنوان مثال در یک آلبوم موسیقی تنها اسم خواننده است که بزرگ تر از بقیه روی جلد چاپ میشود.نهایتا اگر یک ترانه سرا هم کل آلبوم را کار کرده باشد اسم آن هم بزرگ چاپ خواهد شد اما اثری از دیگر عوامل مانند آهنگساز و تنظیم کننده و نوازنده که در واقع بار اصلی موسیقی آلبوم را بر عهده دارند نیست.به تازگی هم شاهد این هستیم که اسم تهیه کننده حتی از اسم خواننده هم بزرگتر چاپ می شود!


به نظرتان یک آهنگساز یا یک نوازنده دستمزد واقعی اش را در قبال ایجاد یک قطعه موسیقی یا اجرای آن میگیرد؟
این موضوعی است که اکثر دوستان از آن شکایت دارند.من به عنوان یک آهنگساز مبلغ ناچیزی را برای ایجاد یک آهنگ میگیرم.درصورتی که ممکن است خواننده با همان یک آهنگ سال ها کنسرت بگذارد و از آن درآمد داشته باشد.در مقایسه با خواننده ای که سالی یکی دو میلیارد تومان درآمد دارد دستمزد ناچیز یک آهنگساز اصلا به چشم نمی آید!همه ی این ها به این دلیل است که ما قانون کپی رایت نداریم.در خارج از کشور یک آهنگساز یا ترانه سرا تا زمانی که خواننده از آن قطعه در اجراهای زنده استفاده میکند، درصدی از آن اجرا هم به وی تعلق میگیرد و به این صورت آهنگساز و شاعر تامین است.من می توانم به جای این که سالی ۱۰۰ آهنگ ضعیف بسازم ، ۱۰ آهنگ قوی بسازم و آن را به ده خواننده مطرح بدهم و تا آخر عمر تامین باشم!اما متاسفانه ما قانون کپی رایت نداریم و من مجبورم برای گذران زندگی ام همان سالی ۱۰۰ آهنگ را بسازم.به هر حال ما بیمه ای هم که نداریم.نهایت تا ۱۰-۱۵ سال می توانیم روی بورس باشیم و کار کنیم.اکثر آن دوستانی هم که بیمه ی خانه موسیقی هستند افرادی هستند که فعالیت آن چنان زیاد و حرفه ای در عرصه موسیقی ندارند.برای من که سال های برای یادگیری موسیقی زمان صرف کرده ام خیلی سخت است که برای دریافت بیمه در مقابل دونفر ساز بزنم که تا به حال دو خط نت در زندیگشان ننوشتند!


سطح کلی موسیقی کشورمان را چطور ارزیابی می کنید؟
به نظر من سطح موسیقی کشورمان روز به روز ضعیف تر می شود.تمام دنیا در حال پیشرفت هستند اما متاسفانه ما در حال پس رفت هستیم.بزرگترین دلیل این مساله هم به نظر من همان سطح سواد موسیقیایی و بحث مالی است.یک آهنگساز خوب که آهنگ های خوب و قابل دفاع زیادی را در کارنامه هنری اش دارد در قبال ساخت یک آهنگ دستمزد خوبی هم میخواهد.از آن جایی که بیشتر خوانندگان مطرح و معروف ما هم دوست ندارند به شاعر و آهنگساز پول بدهند به دنبال کسانی میگردند که دستمزد نگیرند.بر سر آن ها منت هم می گذارند که تو از کنار من به اسم و رسمی خواهی رسید!این دید اشتباه خوانندگان ما است که باعث می شود نتواند با یک آهنگساز خوش سلیقه و خوش ملودی کار کند.چون نمیخواهد پول بدهد مجبور می شود با آهنگسازی کار کند که پول نگیرد و یا مبلغ کمی بگیرد.به این گونه است که سطح قطعات موسیقی کشورمان روز به روز پایین می آید.در اجراهای زنده هم همین مساله وجود دارد.خواننده و تهیه کننده برای این که پول کمتری را صرف نوازنده کنند به سراغ نوازندگانی می روند که پول کمتری بگیرند.به این دلیل است که به طور مثال اگر ۵۰ نوازنده داشته باشیم که در اجراها به روی صحنه بروند ۳۰ نفر از آن ها نوازنده حرفه ای نیستند.


در مورد آلبوم جدید رضا یزدانی ، «سلول شخصی» توضیح دهید.شما در چند قطعه این آلبوم حضور دارید؟
آلبوم سلول شخصی شامل دو سی دی است که یک سی دی شامل ۸ ترک است که ترانه های خانم اندیشه فولادوند در آن ها قرار دارد و در سی دی دیگر که ۶ قطعه است قطعاتی قرار گرفته اند که ترانه آن ها را دیگر دوستان ترانه سرا سروده اند.من تنظیم دو قطعه از این آلبوم را بر عهده دارم که یکی از آن ها «آهنگ قدیمی» نام دارد که در تیزر اول این آلبوم هم از این قطعه استفاده شد.همچنین میکس و مستر تمامی قطعات این آلبوم بر عهده من بوده است.مانند آلبوم های قبلی رضا به عنوان نوازنده هم در آلبوم حضور دارم.


نظرتان درمورد کلیات آلبوم «سلول شخصی» چیست؟به نظرتان این آلبوم می تواند شنوندگان را راضی کند؟
موسیقی سلیقه ای است و صرف گفته من نمی توان انتظار داشت که همه این آلبوم را دوست داشته باشند.مخصوصا موسیقی رضا یزدانی که مخاطبان خاص خود را دارد.اما خب این آلبوم آلبومی است که به نسبت آلبوم های قبلی بسیار متفاوت است.چه از لحاظ شعر و ملودی و چه از لحاظ نوع اجرای رضا؛در مجموع آلبوم خیلی خوب از آب درآمده است و سعی کرده ایم که در این آلبوم سلیقه همه را درنظر بگیریم.قطعاتی در این آلبوم داریم که هارد راک است و در مقابل قطعاتی هم داریم که پاپ تر است.در مجموع تلاش کردیم که این آلبوم عامه پسند تر باشد.


به عنوان حرف آخر هم اگر صحبتی دارید بفرمایید.
حرف آخرم را در همان اوسط مصاحبه زدم.امبدوارم که تعامل آهنگساز و خواننده بیشتر شوند و همه به موسیقی احترام بگذارند و از آن حمایت کنند. 

انتهای گفت و گو / منبع اختصاصی موسیقی ایده آل

 

Leave a Reply

Your email address will not be published.